Tek çocuk mu iki çocuk mu sorunsalı ? :)

[Wromm]

Bu paradoxu biz de yaşadık. 37 yaşımdayım ve 7 yaşında oğlum var. Ben tek çocuk olarak büyüdüm ve etrafımdaki arkadaşlarım, kuzenlerim ile o eksikliği hissetmedim. Yaş alıp, evlenince iletişim azalsa da hala görüşmeye devam ettiğim çekirdek kadro ile hayatımdan memnunum. Eşimin oğlum yalnız büyümesin telkinleri ve oğlumun da kardeşi olan arkadaşlarından etkilenip kardeş ısrarı sonucunda çok da istemeyerek kabul ettim. 2 ay sonra kız babası olacağım. İlk çocuğun aksine bir heyecanım yok hala kafamda soru işaretleri. Ülkenin genel durumu, maddi şartlar, ona ayıracak zaman bulabilir miyim kaygısı, 37 yaşında tekrar sıfır noktasına dönmek zor olacak. Umarım önümüzdeki aylarda bu konuya girdiğimde buraya 2. çocuk için iyi şeyler yazarım

[Wromm]

Bu paradoxu biz de yaşadık. 37 yaşımdayım ve 7 yaşında oğlum var. Ben tek çocuk olarak büyüdüm ve etrafımdaki arkadaşlarım, kuzenlerim ile o eksikliği hissetmedim. Yaş alıp, evlenince iletişim azalsa da hala görüşmeye devam ettiğim çekirdek kadro ile hayatımdan memnunum. Eşimin oğlum yalnız büyümesin telkinleri ve oğlumun da kardeşi olan arkadaşlarından etkilenip kardeş ısrarı sonucunda çok da istemeyerek kabul ettim. 2 ay sonra kız babası olacağım. İlk çocuğun aksine bir heyecanım yok hala kafamda soru işaretleri. Ülkenin genel durumu, maddi şartlar, ona ayıracak zaman bulabilir miyim kaygısı, 37 yaşında tekrar sıfır noktasına dönmek zor olacak. Umarım önümüzdeki aylarda bu konuya girdiğimde buraya 2. çocuk için iyi şeyler yazarım

karakter düzeltmesi.

Bu paradoxu biz de yaşadık. 37 yaşımdayım ve 7 yaşında oğlum var. Ben tek çocuk olarak büyüdüm ve etrafımdaki arkadaşlarım, kuzenlerim ile o eksikliği hissetmedim. Yaş alıp, evlenince iletişim azalsa da hala görüşmeye devam ettiğim çekirdek kadro ile hayatımdan memnunum. Eşimin oğlum yalnız büyümesin telkinleri ve oğlumun da kardeşi olan arkadaşlarından etkilenip kardeş ısrarı sonucunda çok da istemeyerek kabul ettim. 2 ay sonra kız babası olacağım. İlk çocuğun aksine bir heyecanım yok hala kafamda soru işaretleri. Ülkenin genel durumu, maddi şartlar, ona ayıracak zaman bulabilir miyim kaygısı, 37 yaşında tekrar sıfır noktasına dönmek zor olacak. Umarım önümüzdeki aylarda bu konuya girdiğimde buraya 2. çocuk için iyi şeyler yazarım

[mehmet6r]

karakter düzeltmesi.

Bu paradoxu biz de yaşadık. 37 yaşımdayım ve 7 yaşında oğlum var. Ben tek çocuk olarak büyüdüm ve etrafımdaki arkadaşlarım, kuzenlerim ile o eksikliği hissetmedim. Yaş alıp, evlenince iletişim azalsa da hala görüşmeye devam ettiğim çekirdek kadro ile hayatımdan memnunum. Eşimin oğlum yalnız büyümesin telkinleri ve oğlumun da kardeşi olan arkadaşlarından etkilenip kardeş ısrarı sonucunda çok da istemeyerek kabul ettim. 2 ay sonra kız babası olacağım. İlk çocuğun aksine bir heyecanım yok hala kafamda soru işaretleri. Ülkenin genel durumu, maddi şartlar, ona ayıracak zaman bulabilir miyim kaygısı, 37 yaşında tekrar sıfır noktasına dönmek zor olacak. Umarım önümüzdeki aylarda bu konuya girdiğimde buraya 2. çocuk için iyi şeyler yazarım

bir yorum alabilir miyiz acaba? @Wromm

[darkred]

Bende oğlum bir gün yalnız kalır düşüncesiyle bazen kardeş konusunu düşünüyorum ancak ülkenin hali ortada.

İki çocuk yapıp ikisine de maddi olarak yetemedikten sonra tek çocuğa herşeyimi vereyim düşüncesi ağır basıyor.

Ekonomi 2013-2014 gibi olsa kesin 2. çocuğu yapardım. Ama şuan kendimize bakamıyoruz. O yüzden şuan için tek çocuk düşüncesindeyim.

Kendimde tek çocuğum.

Abi tam 1 yıl sonra güncellemesi olsun. Kesinlikle bir çocuk. İkincinin de erkek olması ihtimalini göze alamam malesef

[Anıl E.]

Ben şimdilik 7 aylık kızımla mutluyum

[_opeth]

Hiç çocuk

[ayku82]

Hic cocuk arti 1

[ES353]

Hiç çocuk +1 daha..

[grkm]

Arkadaşlar özel ve hassas bir konu ama TEK çocuk olarak 7 yaşında boşanmış anne babanın evladı olup, 2 yaşına basmış evladımın babası olarak edindiğim tecrübelerle bazı yorumlar katmak isterim.


Hayat çok hızlı, etkileşim ve bilgi yoğunluğu çok fazla. Tüm bunlar ebeveynlere hayatı zindan eden kriterler ama ilkel yaşam sürmediğiniz sürece kaçamayacağınız olgular. Bu yüzden özel kurslar, özel pedogoglar, bakıcılar vb. zibilyon tane şey var. Bu yüzden gitgide mutsuz nesil zinciri büyüyor ama engel olabilmemiz asla mümkün değil.


Yaşadığınız ve yaşayacağınız hiç bir şeyi kendi anne babalarınızın çağıyla kıyaslamayın. Hepsi min 18-19, max 25-26 yaşında anne baba oldular. Kendileri daha çocuktular. Hem enerjileri, hem gençlikleri, hem hayattan beklentileri hem de genç anane babane dede destekleri vardı. Annenin ve babanın toplumdaki rolü netti. Anne, annelik yapar çekip çevirir baba ise evi geçindirir ve aileyi korur. Eşit düzen değil kabul ama fizyolojik ve psikolojik olarak adil olduğunu savunduğum bir olgudur. Tüm bunlarla çocuk sayısını katlamak haliyle zor değildi. Bugünün ebeveynleri hayatın hızıyla ve TC simülasyonuyla hepsini tüketerek çocuk topuna girince her şey çıkmaza girmiş vaziyette.


Özetlediğim hususa çözüm önerim keşke bağımsız ve şaibesiz bir kurumdan anne baba olma ehliyeti verilebilse. Herkes fizyolojik sağlığıyla ebeveyn olamamalı. Önce sağlığı sonra ruhsal sağlığı ve haliyle gelecek için gelir gider planıyla bunun hakkını edinebilmeli. Böylece çok daha verimli bir nesil ortaya çıkar buna inanmak istiyorum.

Çocuk sahibi olan herkesin yaşadığı gibi oğlum doğduktan sonra sosyal yaşantım ciddi oranda azaldı. Eskisi gibi kafelere gidemiyorum, hafta sonları arkadaşlarımla birşeyler içmeye gidemiyorum.

Uyku saati geldiği için eve geç gidemiyorum veya arkadaşlarla buluşma olduğunda oğlum uyuyor diye vaktinde orada olamıyorum. Mekan seçerken sigara içilip içilmediğine bakıyorum.

Arkadaşlarla buluştuğumuzda ya ben yada eşim birimizden biri mutlaka masada olamıyor çünkü oğlum 2 yaşında ve ordan oraya koşturuyor mecburen peşinden birimiz gitmek zorunda kalıyoruz.

Eskisi gibi tv izleyemiyorum, play station oynayamıyorum. Evimiz eskiden hiç dağınık olmazdı şimdi her odamız ayrı dağınık.

Arabamı sanayiye götürüp orasını burasını mıncıklayamıyorum, En basiti silecek değişimini bile erteleyip zaman yetiştiremediğim zamanlar oluyor. Bu yazdıklarımı çocuk sahibi olan birçok kişi yaşamıştır.

Bunaldığım zamanlar olmuyor mu kesinlikle oluyor. Ama günün sonunda BABA dediğinde eşimde bende iyi ki gelmiş diyoruz. Bu yazdıklarım eşim ve benim hislerimiz. Lüften yanlış anlaşılmasın.

Ben 35 yaşındayım ve eşimle birlikte 19. yılımız yani lise son sınıftan beri birlikteyiz 9 yıldır da evliyiz oğlumuz 2 yaşında. Uzun yıllar birbirimizi tanıyor olmamıza rağmen bizde evlenince hemen çocuk yapmadık.

Oğlum için, eğitimi için, geleceği için duyduğum kaygılar elbette var. Önceden düşünmediğim şeyler için bütçe ayırmak kendi isteklerimden feragat etmek zorunda olduğum zamanlar çok oluyor.

Ama mutlumuyum evet mutluyum. Çocuksuz hayatımı özlüyor muyum evet bazen. Ama şimdi oğlum yokken ne yapıyormuşum ben diyorum.

Play station yerine oğlumla top oynuyorum. Resim yapıyorum. Ona bir şeyler öğretmekten büyük keyif duyuyorum.

Okuduklarım üzerine genel olarak düşüncelerimi yazdım 2 yıllık bir baba olarak. Kimseyi eleştirmek veya yanlış düşünüyorsun maksadıyla yazmadım.

Yazdıklarım özellikle Yigit G abi sana cevap gibi oldu ama lütfen yanlış anlama

Ülkemizin ekonomik durumu vahim olduğu için bende kesinlikle ikinci çocuk düşünmüyorum. Yavuz abinin dediği gibi 2 çocuğa %50 yetmek yerine birine %100 vermek daha mantıklı geliyor.

Ama ekonomik durumum iyi olsaydı. Kısaca banka hesabımda 6 sıfırlı hanelerle sürekli iş yapan biri olsaydım 2. çocuğu o zaman düşünürdüm.

Çünkü patron olsam istediğim zaman işe gider istediğim zaman çıkabilir günümü istediğim gibi planlayabilir ve 2 çocuğuma da yeterli zamanı ve ekonomiyi yaratabilirdim.

Sorumlu ve sorumluluk bilinci oturmuş, eşine destek olabilen bir babanın yaşadığı klasik ama ucu bayağı açık zor zamanlar safhasından geçiyorsunuz. Yalnız değilsiniz Eski günlerin ne zaman geri geleceğini hatta ucundan az da olsa geri gelebilecek mi kısmını kendinize çok soruyor olsanız da bence geri gelmeyeceğine günden güne inandığım bir düzende devam ediyoruz.

Gerçek anne ve babalık kesinlikle hayattaki en büyük bir fedakarlık ve bence en büyük kısmı da gerçek adanmışlık.

Kendi işimin hem patronu hem de aynı zamanda en büyük işçisiyim. İsteğim zaman gidip, istediğim zaman gitmeme lüksüm var mı evet ancak benim işim de kurduğum ilk günden beridir benim bebeğim ve ebeveyn sorumlulukları gereği frene bastığım çokça kaçırdığım fırsat oldu. Evlat ayırmanın ne zor olduğunu anlatamam O yüzden düşündüğünüz gibi olmuyor o safha , açık ve net.

Çocuksuz insanlar daha mutlu. Bu araştırmalarla kanıtlanmıştır google dan şöyle bir bakarsanız okursunuz. (siz mutlu olabilirsiniz ne güzel ama ortalama benim dediğim) Benim çevremde ne kadar çocuğu olan arkadaşım varsa mutsuzlar. Bir çoğu hemen çocuktan sonra boşandı. Sadece 1 çift tanıyorum çok mutlular o da elemanın geliri korkunç iyi. Çocuklarda korkunç, 10 dakika tahammül edemezsiniz. Köpeğe taş atan, misafirliğe geldiği evin televizyonunu kıran, küfür eden, arkadaşlarının eşyalarına zarar veren, sürekli çığlık atıp ağlayan... evet gözümle gördüklerim bunlar. Anne babalarda ay bişey olmaz canım kafasında. Valla çocuğu olan arkadaşlarımızla görüşmüyoruz. Hatta geçen aradılar gelelim size diye kanka dedim çocuk varsa başka zaman. Çocuk bana çok uzak bir canlı. Eşim çok istiyor ama ben hiç düşünmüyorum. Hele oyun odamı çocuk odası yapıcaz dedi benim hatun o gün bitti Çocuğu olan hiçbir arkadaşım gezip tozamıyor biz 10 yıldır gez toz herşeyi yaptık. Şu dünyanın ise daha fazla insanı artık kaldırmaması zaten ap ayrı konu. Bana sorsanız birkaç yüz yıl yasak getirirdim herkesin çocuk yapmasına ki gelecek zaten o yasaklar.

Ne istediğini bilen, olup biteni okuyan ve kararlılığını koruyan herkese saygım çok büyük.

Mutsuzluk çokça göreceli ancak 35 yaşlarındayken çocuk fikrine Mantık çerçevesinde akla mantığa sığmaz bir olay. Maneviyatı iste tartışılmaz bir mutluluk.

ya hiç ya da 2 çocuk olması taraftarıyım.
Tek çocuk yapmak gelecekte istediği kadar parası, mal varlığı olsun yine de "tek" kalacak, bir şey olduğunda destek olacak kimsesi olmaması üzücü.
tek olan arkadaşlarımdan genelde hep duyduğum laftır, keşke bir kardeşim olsaydı diyen..
Bir de olayın maddiyat tarafı var tabi..

Tek çocuk olarak hayatımdan manevi olarak çok mutlu olduğumu söyleyebilirim.

Bir eşiniz veya pek çok şeyi yapmaktan, birlikte gülüp ağlamaktan mutlu olduğunuz arkadaşlarınız olabiliyor. Bu kadar karamsar bakmayın tek çocuğun geleceğine.

[ardicli2000]

karakter düzeltmesi.

Bu paradoxu biz de yaşadık. 37 yaşımdayım ve 7 yaşında oğlum var. Ben tek çocuk olarak büyüdüm ve etrafımdaki arkadaşlarım, kuzenlerim ile o eksikliği hissetmedim. Yaş alıp, evlenince iletişim azalsa da hala görüşmeye devam ettiğim çekirdek kadro ile hayatımdan memnunum. Eşimin oğlum yalnız büyümesin telkinleri ve oğlumun da kardeşi olan arkadaşlarından etkilenip kardeş ısrarı sonucunda çok da istemeyerek kabul ettim. 2 ay sonra kız babası olacağım. İlk çocuğun aksine bir heyecanım yok hala kafamda soru işaretleri. Ülkenin genel durumu, maddi şartlar, ona ayıracak zaman bulabilir miyim kaygısı, 37 yaşında tekrar sıfır noktasına dönmek zor olacak. Umarım önümüzdeki aylarda bu konuya girdiğimde buraya 2. çocuk için iyi şeyler yazarım

Hocam geri dönüşlerini bekliyoruz

[Ormanci]

Çocuk işi ayrı bi olay, daha önce de yazmışımdır belki, o yüzden hiç çocuk diyenlere de ayrı bi saygım var. Gerçekten hazır olmak, istekli olmak, başa geleceklere razı olmak, bazı şeyleri iyi yönetebilmek anlamına geliyor. Bunları göze almadan çocuk yapmış olmak için yapınca çocuğa da yazık oluyor, anne-babaya da... Bazı evliliklerin sırf bu yüzden bile bittiği oluyor. Kadın veya erkek bambaşka tiplere evrilebiliyor. Çocuğu kıskanan mı dersin, lohusalığında manyayan kadınlar mı dersin, ne ararsan var

Örneğin bi tanıdıklarımda anne-baba kavramı yerine olay artık "iş"e dönüşmüştü. Dedik ki böyle yaparsanız boşanırsınız. Neyse çocuklar da büyüdü allahtan biraz, öyle kurtardılar. "Sen çocuğa bu kadar baktın, şu kadar saat oldu, dün bütün gün ben bilmemne yaptım, bugün de sen yapacaksın"a falan gelmeye başlamıştı artık olay. Anne-babalık öyle bi olay değil, sırayla veya süre ölçüsüyle olacak iş değil. Müşterek olacak.

Mesela başka bi arkadaşım da "banane hanım bilmemne yapsın" modunda, arkadaş dedim babalık da öyle bi olay değil. Aaa ben hiç karışmam, altını değiştirecek, bilmemne yapacak diyor. Kıza yazık anasını satayım...

Tek çocuk, iki çocuk, üç çocuk işine gelirsek...
Başta manevi olarak hazır olmak gerek. Örneğin eşim maddi durumumuz da olsa, yaşım da müsaade etse, baştan başlamak istemem, o enerjiyi kendimde görmüyorum diyordu.

Ben asıl şuna sinir oluyorum, işim gereği seyahatler şunlar bunlar oluyor, birlikte seyahat eden kişiler de belirli seviyeye gelmiş işadamları oluyor. Hafif iktidar tayfası olanlar hemen başlıyor çoluk çocuk muhabbeti olunca... Evli misin, kaç çocuk var, kız mı erkek mi, tek olduğunu duyunca, efendim niye 2 yapmadın niye 3 yapmadın... Ulan çalıştığım yer belli, görüyorsun, bu şartlarda sence nasıl yapacağım???? Üzeri kapalı söyleyince, "efendim Allah rızkını verir". Ya verir tabi de, zorlanacağımız açık...

Daha önceden yazmışımdır belki yine, bir ara bizim ufaklık daha 2 yaşına gelmeden başlamışlardı hanımın taraftan, işte 2 ne zaman, buna kardeş lazım, şöyle böyle...
Bi gün dayanamadım artık, kızgınlıkla karışık, "valla okul masrafı, bez, bilmemne, şu bu, bu ev yetmeyecek 3+1 ev lazım, vesaire, bunların hepsine sponsor olacaksanız olur, hemen yarın yapalım" dedim.

Bir daha talep gelmedi

[arda35]

Ben ebeveyn değilim. Yakın zamanda öyle bir planım da yok. Ama kardeşiyle büyümüş ve kendisiyle gayet iyi anlaşan biri olarak ufak bir tavsiyede bulunmak hakkımdır diye düşünüyorum.

İkinci çocuk için sadece maddiyat ya da heves olarak değil; tüm enerjinizle hazır iseniz öyle düşünün. Bir yerden sonra ebeveynliği çözdüm diye düşünüp vahim hatalar yapılabiliyor çünkü. Bu hatalar her iki çocuğu da etkileyebiliyor. Yukarıda ebeveynlerin yazdığı gibi günümüzde çocuk yetiştirmek çok daha zor. Zira etkileşim daha fazla. Bunu da göze almakta fayda var.

[ayku82]

Bu konu aslinda bence herkesin yorum yapmamasi gereken bir konu ama malesef bizim insanimizda dustur olmadigi ve her konuda kendince yorum yapmayi hak gordugu icin kafasina gore herkes agzina geleni filtrelemeden bodoslama soyluyor. Niyetimiz yok diyorsun su an icin direk neden, nicin ve zibilyon tane takip eden soru ile dialog devam ediyor. Cocuk evet cok guzel olabilir ama herkes cocuk sahibi olacak diye bir kaide yok ama malesef insanimiz anlamiyor ve anlamamakta da israr ediyor.

[darkmoon]

Çocuk laf olsun diye yapılıcak bir şey değil .. ilerde çünkü doğru düzgün bakamassan ihtiyaçlarını karşılayamazsan evlat karşına en büyük düşmanın olarak çıkabilir .. Görüyoruz işte hangi kesimden olduğu hiç fark etmez her kesimden var anne babasıyla konuşmayan görüşmeyen hatta cenazesine mezarına bile gitmeyen evlatlar..

İyi bir eğitim veremeyecekseniz o çocuğun ihtiyaçlarını karşılayamıyacaksanız o çocuğa doğru düzgün kaliteli adam gibi bir gelecek sunanıycaksanız bu imkanları yerine getirebilecek kadar çocuk yapın ..
bugün bir çocuğun özel okul masrafı okula bağlı yıllık 300-400 bin tl civarlarında ordan hesap yapın ..

[Ormanci]

Bu konu aslinda bence herkesin yorum yapmamasi gereken bir konu ama malesef bizim insanimizda dustur olmadigi ve her konuda kendince yorum yapmayi hak gordugu icin kafasina gore herkes agzina geleni filtrelemeden bodoslama soyluyor. Niyetimiz yok diyorsun su an icin direk neden, nicin ve zibilyon tane takip eden soru ile dialog devam ediyor. Cocuk evet cok guzel olabilir ama herkes cocuk sahibi olacak diye bir kaide yok ama malesef insanimiz anlamiyor ve anlamamakta da israr ediyor.

Çünkü millet olarak her halta maydanoz olmaya meraklıyız ki, özellikle büyükler... Zaten bugüne kadar hep "etraf ne der, komşu ne der, bilmemkim ne der" diye yaşamışlar, başkalarının zevklerine tercihlerine göre davranmışlar, hala aynı salaklığa da devam etmeye çalışıyorlar. Sorun tamamen bundan kaynaklı.

Ya adamlar araba alamıyor araba... Renonun parçası bol, bilmemneyin parçası bol, kolay satılır bilmemne diye "başkasına göre" araba alıyor, mal alıyor adam. Yahu sen zevkine göre git alsana hasta mısın? Yok...
Koltuğuna kılıf takıyor, senden sonraki sıfır koltuğa binsin diye... E sen niye kılıfla biniyorsun aga? Keyfine göre binsene takılsana? Kılıfa bir şey olur da satamam diye düşünüyor adam. Hep bu kafaların ürünü davranışlar.

Aynen dediğin gibi, niyet yok diyorsun, neden, olmuyor mu, sıkıntı mı var?
Ya arkadaşın ikiz çocukları oldu, ayyyyy tüp bebek mi diye sordular... Ananın şeyi... Kız sinirlendi, her ikiz tüp bebek mi demek, mal mısınız siz diye... Sonra da karşıdaki mallar bozuldu, ay lohusa heralde, bulaşmayalım modunda
Ve tüp bebek değil yani ailede ikizler var gerçekten de..
Kaldı ki sanane amk? Tüp veya değil, SANANE... Böyle at şeyi bi millet olamaz ya

Eşimde de tüp kanalları mı ne tıkalıydı, ama doğurganlıkta sıkıntı yok, doktor dedi ki direkt tüp tedavisi yapalım boşa uğraşmayın...
Anam bizimkinin bi morali bozuldu, bi yıkıldı, işte ben kısır mıyım, bana böyle böyle diyecekler, böyle böyle olacak...
Lan kızım dedim hasta mısın, olmazsa olmaz, milletten sanane veya millete ne, başkasına mı yapıyoruz çocuğu, kimse bi halt diyemez, kim diyecekmiş alnını karışlarım dedim ama başta kendi ailesi konuşacaktı tabi, onun derdi ondandı...
Neyse sonra doktor efsane bi adamdı, baya moralini düzeltti, sende sıkıntı yok ki, %100 olacak, yol tıkalı sadece dedi Öyle altından kalktık.

Dayım, yengemi yıllar önce kaybetti, kadıncağız kalp hastasıydı ve acayip bir doktor-ameliyat fobisi varmış. Çok da çocuk istiyorlardı, doktor demiş ki, sakın hamile kalayım deme, kalbin kaldırmaz, anında gidersin, ve ameliyat olmazsan da gideceksin demiş. Hiç bir şekilde kabul etmemiş. Dayım boşamakla tehdit etmiş, ağlamış, sızlamış, öleceksin bana bunu niye yapıyorsun diye, hiç bir yöntem işe yaramamış. Tabi bunu anneannem ve dedeme söylemiyorlar, vefatından sonra anlatıyor dayım..
O süreçte ne darlamalar, ne darlamalar... Dedem anneannem deli gibi "çocuk, çocuk, niye çocuk yok, niye, hadi oğlum, kızım?" falan diye konuşurken bir de bunu mu söyleyip akşama kadar çenelerini çekecektim demişti dayım.

Hadi bunlar aile içi konuşmalar falan.
Önceki mesajda da dediğim gibi bir de böyle dışarıdan tiplemeler gelip gelip ahkam kesip konuşmuyor mu, ifrit oluyorum.

Araba mevzularından biliyoruz hepimiz aslında.
Bi araba alırsın, tipin biri gelir "ama bu çoh yahıyo di mi" der.. Yooo?
Barçası da bulunmuyomuş di mi? Yoooo?

Ya son mevzuyu biliyor musunuz, ünal turan denen tipleme kaza yaptı ya, insta'da falan yorumlara bakın efsane. Pirelli lastik çok kötüymüş, yüksek sürat yapmaya korkar olmuşlar. Ahahahahah
Böyle de fikirsiz, fütursuz, lafına itimat edilmeyecek adamların laflarıyla hareket eden, gerçek kullanıcı fikri olmadan davranan ve sanki öyle olup olmadığını gerçekten biliyormuşçasına konuşan primatlar topluluğu

Gerçekten inanılmaz

[Eyüp]

Bekardım 3 çocuğum olsun istiyordum , evlendim 2'de yeter dedim..Şimdi bir kızım var , tek olarak kalacak sanırım

[pirasa]

Çünkü millet olarak her halta maydanoz olmaya meraklıyız ki, özellikle büyükler... Zaten bugüne kadar hep "etraf ne der, komşu ne der, bilmemkim ne der" diye yaşamışlar, başkalarının zevklerine tercihlerine göre davranmışlar, hala aynı salaklığa da devam etmeye çalışıyorlar. Sorun tamamen bundan kaynaklı.

Ya adamlar araba alamıyor araba... Renonun parçası bol, bilmemneyin parçası bol, kolay satılır bilmemne diye "başkasına göre" araba alıyor, mal alıyor adam. Yahu sen zevkine göre git alsana hasta mısın? Yok...
Koltuğuna kılıf takıyor, senden sonraki sıfır koltuğa binsin diye... E sen niye kılıfla biniyorsun aga? Keyfine göre binsene takılsana? Kılıfa bir şey olur da satamam diye düşünüyor adam. Hep bu kafaların ürünü davranışlar.

Aynen dediğin gibi, niyet yok diyorsun, neden, olmuyor mu, sıkıntı mı var?
Ya arkadaşın ikiz çocukları oldu, ayyyyy tüp bebek mi diye sordular... Ananın şeyi... Kız sinirlendi, her ikiz tüp bebek mi demek, mal mısınız siz diye... Sonra da karşıdaki mallar bozuldu, ay lohusa heralde, bulaşmayalım modunda
Ve tüp bebek değil yani ailede ikizler var gerçekten de..
Kaldı ki sanane amk? Tüp veya değil, SANANE... Böyle at şeyi bi millet olamaz ya

Eşimde de tüp kanalları mı ne tıkalıydı, ama doğurganlıkta sıkıntı yok, doktor dedi ki direkt tüp tedavisi yapalım boşa uğraşmayın...
Anam bizimkinin bi morali bozuldu, bi yıkıldı, işte ben kısır mıyım, bana böyle böyle diyecekler, böyle böyle olacak...
Lan kızım dedim hasta mısın, olmazsa olmaz, milletten sanane veya millete ne, başkasına mı yapıyoruz çocuğu, kimse bi halt diyemez, kim diyecekmiş alnını karışlarım dedim ama başta kendi ailesi konuşacaktı tabi, onun derdi ondandı...
Neyse sonra doktor efsane bi adamdı, baya moralini düzeltti, sende sıkıntı yok ki, %100 olacak, yol tıkalı sadece dedi Öyle altından kalktık.

Dayım, yengemi yıllar önce kaybetti, kadıncağız kalp hastasıydı ve acayip bir doktor-ameliyat fobisi varmış. Çok da çocuk istiyorlardı, doktor demiş ki, sakın hamile kalayım deme, kalbin kaldırmaz, anında gidersin, ve ameliyat olmazsan da gideceksin demiş. Hiç bir şekilde kabul etmemiş. Dayım boşamakla tehdit etmiş, ağlamış, sızlamış, öleceksin bana bunu niye yapıyorsun diye, hiç bir yöntem işe yaramamış. Tabi bunu anneannem ve dedeme söylemiyorlar, vefatından sonra anlatıyor dayım..
O süreçte ne darlamalar, ne darlamalar... Dedem anneannem deli gibi "çocuk, çocuk, niye çocuk yok, niye, hadi oğlum, kızım?" falan diye konuşurken bir de bunu mu söyleyip akşama kadar çenelerini çekecektim demişti dayım.

Hadi bunlar aile içi konuşmalar falan.
Önceki mesajda da dediğim gibi bir de böyle dışarıdan tiplemeler gelip gelip ahkam kesip konuşmuyor mu, ifrit oluyorum.

Araba mevzularından biliyoruz hepimiz aslında.
Bi araba alırsın, tipin biri gelir "ama bu çoh yahıyo di mi" der.. Yooo?
Barçası da bulunmuyomuş di mi? Yoooo?

Ya son mevzuyu biliyor musunuz, ünal turan denen tipleme kaza yaptı ya, insta'da falan yorumlara bakın efsane. Pirelli lastik çok kötüymüş, yüksek sürat yapmaya korkar olmuşlar. Ahahahahah
Böyle de fikirsiz, fütursuz, lafına itimat edilmeyecek adamların laflarıyla hareket eden, gerçek kullanıcı fikri olmadan davranan ve sanki öyle olup olmadığını gerçekten biliyormuşçasına konuşan primatlar topluluğu

Gerçekten inanılmaz

geçen sülaleden biri vefat etti, cenazeyi defnettik falan herkes gitti. bi baktım babam falan 10 kişi mezarın başında salya sümük öyle iyi adamdı falan konuşuyorlar. dedim adam bi hafta önce yoğun bakıma girdi hiçbiriniz görmeye gitmediniz şimdi mezarını yatıra mı çevirdiniz. adam para ister diye telefonunu açmıyordunuz diyorum. bana sen sus böyle söylenmez diyorlar. dedim iyiki sadece düğünde cenazede görüşüyoruz yoksa sizinle yaşanmaz. yaşadığım sitede de benzer tipte 60+ kitle var. veriyorum odunu sürekli bunların bir şekilde eğitilmesi lazım yoksa kendilerini doğru sanıyorlar. arabam niye kirliymiş dediler. dedim emekli adamlarsınız takın hortumu yıkayın ne boş dolanıyorsunuz. ne işe yarıyorsunuz siz diyorum. artık beni görmek istemiyorlar hepsinin azabı oldum. bir iş yapıyorum "o öyle olmaz, şöyle olur. ben renoda usta başıydım." , gel lan aşşa yap bakayım eli titrek seni balkondan konuşma gel.

[Bcaner]

Bir sürü şey yazılmış çizilmiş, herkes kendi penceresinden bakınca haklı aslında. İmkanlar, yaşam standartları, kafa yapısı, evli olduğun kişinin istekleri ve kafa yapısı vs vs uzar gider bu konudaki asıl sorunun cevabı için.

Ben 6 yıllık evliliğimde hala çocuk yapmaya cesaret edemiyorum maalesef. Aileler bakmasın, çocuk bizimse bizim elimizde büyüsün kafasındayız ama şu zamanda 7-8 yıl eşimin işsiz şekilde evde çocuk bakması maddi olarak çok zorlayacak. Diğer türlü aileler baksa bu sefer de sabahın köründe onlara götür, akşamın bir saatinde al mevzusu mesleklerimizden dolayı mesai saati kavramı olmamasından dolayı çok zor , kaldı ki çocuğumuz neden anada babada büyüyor

Bir taraftan ülkenin geleceği ve bizim bile yaşadığımız sıkıntılar, etrafın giderek güvensizleşmesi, sokaklarda oynayamayan ve sürekli tedirgin ana babaları gördükçe de hevesimiz iyiden iyiye kaçıyor.

Yani sonuç olarak herkesin evlat sevgisi bambaşka dediği şeyi hem bir taraftan tatmak istemek, hem de mevcut koşullar içerisinde bunu gerçekleştirememenin verdiği burukluk tuhaf hissettiriyor insana.

Bir köpeğimizle yaşlanıp gideceğiz işte bu gidişle.

Durduk yere insanı derin düşüncelere tekrar tekrar sürükleyen başlık sahibine de buradan selam olsun Allah herkese içten dilediğini nasip etsin.

[ChuckBartowsKi]

Bu konuda baba olmadığım için belki yorum yapmam bana düşmez ama çocukların gelişimi ve ileri yaşlarda yaşayacağı yalnızlığın önüne geçebilmek için

Eskiden gelen yani doğrudan edinilmiş değil ebeveynler tarafından edindirilen kuzen-kardeş-aile dostlarının çocukları-komşu çocukları vs. vs. gibi arkadaş çevresine ihtiyaçları kesinlikle var.

Bu edinilen ve belli bir yılın üzerinde korunan tanışıklıklar ilerleyen yaşlarda çok fayda gösteren bir durum.

Maalesef biraz sosyal biraz da ekonomik sebepler doğrultusunda ülkemizde özellikle 35 yaş altında çocuk yapma korkusu var kesinlikle katılıyorum zor bir süreç ama bence 0 çocuk > tek çocuk çünkü tek çocuk eğer sosyal çevresini kuramaz ve sizlerinde doğrudan desteği olmaz ise içine kapanık buruk ve ileride kendi adına iş-arkadaşlık olsun geniş network sahibi olamayacak çocuklar yetiştirmiş olmayı getirebilir ( tabii şahsi düşüncem ve bir ihtimal bu )