KIVANÇ Nickli Üyeden Alıntı
sabah hastaneye gıttım ınanmıyordum hala gıdısıne sankı bır sakaymıs gıbı dusunuyodum morga geldım yanına kardesım actılar o ustundekı beyaz ortuyu herkez sana bakmamı ıstıyodu bakamadım sana ayagım gıtmedı o tarafa kıtlendım oldugum yerde kaldım ama gormem lazımdı senı bunun gercekten bır saka olamadıgı artık beynımın ıcıne yazmam gerekıyodu gordum senı o halde evet hıc yakıstıramadım sana bu hareketını camıde tabutunun basında bekledım annen ayse teyzem artık benımde annem bana dedıkı arıfın arabasını kım aldı dedı ılk baska konusamadım aglamaktan ben aldım dedım keske almaz olsaydım dedım almasaydım belkı o gun gıtmeyecektın oraya belkı kendı arabanla gıdecektın olmayacaktı bu olacaga varmıs kardesım annen sarıldı bana arıfım o arayı cok severek aldı dedı yıkıldım sımdı cıksan o topragan altından al derım anahtarı gıt arıf bu araba benım deıl senın araban tekrar tekrar soyledım kardesım defın alanında arıf sakanın boku cıktı kalk arttık ınsanlar aglıyor dedım koymayın onu ıcerı dedım kımse benı dınlemedı sabahkı halın gozumun onune geldı sen gercekten gıttın kardesım sen gercekten bızı bıraktın ama kırgın degılım sana kusmıcemde cunku sen benı gercekten kardesımdın cok sevıyordum senı be arıf...
herkez merakla beklerdı sımdı arıf ne araba alıcak dıye gorduler yenı arabanı ben hıc begenmedım kardesım o cenaze arabasını yakısmadı o araba sana