Nerde o eski Bakkallar?

[h.guroglu]

aynen,ama yavaş yavaş bizim neslimizede gelicek gibi gözüküyor o mesajları veriyorlar

bakalım orası belli olmaz bizim zaman dizideki çocukların evlenme zamanlarına denk geliyor heralde ozmn larıda gösterirmi bilemem birde trt nin diziyi her an yayından kaldırma ihtimalide var tabiki

adamlar 3-4 bölüm yayınlayıp yayından kaldırıyorlar

[aqustic]

pinokyo bisiklet ve bmx bisiklet hastalığı vardı.o zamanlar bmx bisikletime pille çalışan fren lambası yapmıştım arkadaşlarıM sıraya girmişti

[Ahmet Saraçoğlu]

elektrik elektronik manyaklığı bendede vardı o zaman ama o zamanda kaldı , ilginç butonlara pilli lambalar , arabaların küçük elektrikli motorlarını söküp , bilezik kutusına iple bağlayıp küçük vinçler yapardım ,, bide discman cd motoruna denkgelmiştik bi kere , silindirik bi motor...Benim kafadan arkadaşlarla sökerken görseniz , sanki uranyum zenginleştirme tesisi mühendisleriyiz , nası bi heyecan

[wolrath]

Sanitorium , commendos, oynayan cocuktum abimler oynardi bende hem korkup hem izlerdim bu oyunlari hala degismem hicbiseye orjinallerini bulsam vitrin yaparim

sanitarium kadar gerılımlı oyun gelmedı henuz


efsanedır.hala oynanır. cdsı duruyo bende

[Ahmet Saraçoğlu]

nfs serilerini (1 den 5 e kadar) oynayabilirmiyiz acaba win7 li pclerde? bi emulatoru bi bişeysi varmıdır?

[mehmetRS]

ahauahuha aynen hatırlıorum o efsaneyi hatta kendımızı ınandırırdık ben çok salladım bak çok soguk

annem seslenirdi bana, bak mehmet, göbekleri sallanan meyve suları cıktı gel seyret diye uf ne günlermiş hakaten

[powERS]

anneannemler zeytinlik (tepecik) tarafında oturuyolaar. orda bi bakkal vardı gürcan abi. ben daha ilkokula giderken hep oraya gidiyordum. ne kadar antin kuntin şey varsa hepsi ondaydı yok dinamitler torpiller kıskaçıranlar çıtırpıtırlar, bizim evin ordaki bakkallarda yoktu oraya gidince adamın suratında güller açıyodu. zaten sofuydu

ama en son pavyondan hatun kaçırırken duvarı kırmışlar gazetede resmi vardı o zaman gördüm

[RottingChrist]

inşaat tuğlasının içinde torpil patlatmanın zevkini hala özlüyorum. çitalının kuyruğuna jilet takıp alttan dalmak gibisi yoktu. oğlum biraz büyüsün ilk işimiz uçurtma yapıp uçurmak olacak. o anda kesin duygulanır ağlarım.

[rebelh]

bu ara bende bişi var konuyu bakanlıklar diye okuyorum

ilan hakkında bilgilendirmeyide insan hakları bildirgesi diye okumuştum

[0k4N]

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babanım bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden,
kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık. Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz,
onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,
en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık.
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki.
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece; bilmem kaç kuruş
hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var içinde yaşayan yok.
Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar…
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında ” vale ” lerin, ” bady ” lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik?

Yoksa hak mı ettik?

Diycek söz bulamadım 20 yaşındayım bizde böyle oynardık toz toprak için de .

valla ağzına sağlık .

[Wromm]

Sensible world of soccer yaaa.. ne database vardı.. Şimdiki menajerlikler halt etsin yanında

[B.Aktepe]

[emrese]

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babanım bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden,
kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık. Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz,
onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,
en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık.
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki.
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece; bilmem kaç kuruş
hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var içinde yaşayan yok.
Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar…
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında ” vale ” lerin, ” bady ” lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?
Biz mi istemiştik?

Yoksa hak mı ettik?

Olay budur işte

[leader_T]

Cam şişelerdeki SEK sütleri özledim, bakkaldan alır eve gelirken yarısını içerdim annem kızardı

tekrar başladılar satmaya bazı marketlerde günlük süt oalrak satılıyorlar. çokda güzel bence ve sağlıklı

[hondafit]

go go powerr rangerrrrrr

[rebelh]

annem beni hafta içi dışarı çıkarmazdı erdal bakkal gibi yalvarırdım herkes çok eğleniodur nolur die ilk büyük bisikletimi sabırla gazete kuponlarıyla almıştık
mahalle takımının kaptanı olmak için 2li maçlar yapardık tek kale hep finalde orçun diye bi çocuğa kaybedip kaptan yardımcısı olurdum

topu olanın takımları belirlediği yıllardı

[cliver]

pazar sabahlarında kahvaltının yanında vazgeçilmez tad

gölgelerin gücü adına derdi basıncı açarak he man reiz herkeze atar gider yapardı




hey gidi

bunu hatırlayanınız varmı

[nokian]

tipitip sakızları vardı ne matrak bişeydi o öyle )

rahmetli şakir amcanın bakkalın yanına koyduğu tekel şişelerini alıp tekrar o na satardık helal etseydi iyiydi

[lucky Jackal]

bu ayakkabıyı aldırmak için evde çıkan kavgaları anlatamam


bu da eskilerden olsun